៧ចំណុចធានាថាជោគជ័យ!
មនុស្សគ្រប់រូបតែងតែស្រមៃថានឹងមានខ្សែជីវិតមួយពោរ
ពេញដោយភាពជោគជ័យ។តែក្ដីប្រាថ្នានេះបានសម្រេច
ភាគតិចណាស់។ហេតុផលទូទៅដោយសារតែពួកគេមិន
ដឹងច្បាស់ពីអ្វី ដែលខ្លួនត្រូវធ្វើ។ពេលខ្លះបានឈ្វេងយល់
ច្រើនពីភាពជោគជ័យទទួលនូវដំបូន្មានច្រើនដែរតែបែរជា
មិនដឹងថាគួរចាប់ផ្ដើមពីចំណុចណាមុនទៅវិញ។
ខាងក្រោមនេះជាផែនទីដែលជីវិតរបស់អ្នកគួរដើរតាម៖
១. កំណត់គោលដៅៈ វាជាជំហានចាប់ផ្ដើមដ៏សំខាន់ដែល
អ្នកចាំបាច់ត្រូវតែដឹង។ ពេលកំណត់គោលដៅហើយ
ឧទាហរណ៍ថាអ្នកចង់ក្លាយជាវិស្វករនាពេលអនាគត
នោះអ្នកនឹងដឹងច្បាស់ហើយថាគួរខំរៀនមុខវិជ្ជាអ្វីជាង
គេនៅវិទ្យាល័យ។
២. បង្កើតផែនការៈ ត្រូវរៀបចំផែនការឲ្យបានច្បាស់ចំពោះធនធានដែលខ្លួនមាន។ដឹងច្បាស់ពីអ្វីដែល
ខ្លួនត្រូវធ្វើធ្វើបែបណា ធ្វើនៅពេលណាជាដើម។ ការរៀបចំផែនការបានច្បាស់នឹងជួយឲ្យការអនុវត្តន៍
ការងាររលូន និងទាន់ពេលវេលា។
៣. ចេះគ្រប់គ្រងពេលវេលាៈ សូមបែងចែកឲ្យដាច់រវាងម៉ោងធ្វើការនិងពេលផ្ទាល់ខ្លួន។ ម្យ៉ាងទៀតត្រូវ
ដឹងច្បាស់ថាអ្វីជាកិច្ចការអាទិភាព(បន្ទាន់ហើយសំខាន់ បន្ទាន់តែមិនសំខាន់ សំខាន់តែមិនបន្ទាន់
មិនសំខាន់និងមិនបន្ទាន់)។
៤. ទុកគោលដៅក្នុងខួរក្បាលរាល់ថ្ងៃៈ ដាក់វិន័យចំពោះខ្លួនឯងថារៀងរាល់ថ្ងៃត្រូវធ្វើអ្វីមួយដែលមាន
ប្រយោជន៍ ចំពោះគោលដៅដែលបាន កំណត់ ទោះជាកិច្ចការតូចតាចពុំសូវសំខាន់ក៏ដោយ។ការ
ដាក់វិន័យចំពោះខ្លួនឯងវាអាច នឹងពិបាកពីដំបូង តែអ្នកនឹងទទួលបាននូវទម្លាប់ដ៏នាពេលអនាគត។
៥. រៀនពីអ្នកជោគជ័យៈ ត្រូវឈ្វេងយល់បន្ថែមពីឥរិយាបថនិងការអនុវត្តន៍របស់បុគ្គលជោគជ័យមុនៗក្នុង
លោក។ហើយយកចំណុចល្អៗមកអនុវត្តន៍ចំពោះជីវិតអ្នកឲ្យស្របទៅតាមស្ថាន ភាព។
៦. ពិនិត្យការអនុវត្តន៍ៈ ត្រូវតាមដានរាល់សកម្មភាពដែលខ្លួនបាននិងកំពុងតែធ្វើ ថាតើវាសមស្របទៅនឹង
គោលដៅ ដែលបានកំណត់ដែលឬទេ? បំពេញរាល់ ចំណុចខ្វះខាត់និងកែសម្រួលឲ្យបានប្រសើរឡើង
វិញ។
៧. ថែសុខភាពៈ ក្នុងន័យនេះ ចង់សំដៅលើសុខភាពផ្លូវកាយនិងផ្លូវចិត្ត។ ដើម្បីឲ្យទទួលបាននូវសុខភាព
ល្អបុគ្គល គ្រប់រូបត្រូវគិតលើកត្តា សំខាន់៥គឺ ការហូបចុកឲ្យមានតុល្យភាព ហាត់ប្រាណឲ្យច្រើនគេង
ឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់ ដើរកម្សាន្ត និងតុល្យភាពរវាងការបញ្ចូលនិងបញ្ចេញ។
ធ្វើម៉េច បើឡើងនិយាយចេះតែភ័យ?
ការឡើងធ្វើបទបង្ហាញលើកដំបូងអាចជាការលំបាក និងមានការភិតភ័យសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា គ្រាន់តែអ្នកខ្លះមានតិចនិងច្រើនប៉ុណ្ណោះ។
មនុស្សមួយចំនួនទោះ បីជាអនុវត្តការធ្វើបទបង្ហាញច្រើនលើកច្រើនសារ យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏នៅតែមិនអាចជម្នះការភ័យរបស់ខ្លួនបាន។
អញ្ចឹង! តើត្រូវធ្វើដូចម្ដេចទៅ ទើបអាចយកឈ្នះបាន?Sabay សូមលើកយកនូវចំណុចមួយចំនួន ដែលអាចជួយប៉ះប៉ូវចំណុចខ្សោយរបស់អ្នក។
១. អនុវត្តមុនពេលធ្វើបទបង្ហាញឲ្យបានច្រើន
ការហាត់និយាយម្នាក់ឯង អាចឲ្យអ្នកយល់កាន់តែច្បាស់ពីប្រធានបទ ដែលត្រូវធ្វើបទបង្ហាញ និងបង្កើនជំនឿចិត្តរបស់ខ្លួន។
២. គេងឲ្យបានច្រើនតាមអាចធ្វើទៅបាន
បើអ្នកមានពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់មិនជាប់រវល់ការងារ អ្នកគួរតែសម្រាកឲ្យបាន៩ម៉ោង មួយថ្ងៃមុនការធ្វើបទបង្ហាញ។ ការសម្រាកបានគ្រប់គ្រាន់ជួយអ្នកមិនឲ្យងងុយ ឬអារម្មណ៍មិនមូលនៅពេលឡើងនិយាយ ហើយអ្នកនឹងមិនស្ងាបមុខអ្នកស្ដាប់។
៣. ទៅកន្លែងដែលត្រូវធ្វើបទបង្ហាញមុនម៉ោង
ការទៅមុនម៉ោងអាចឲ្យអ្នកមានឱកាសដើរជុំវិញ និងបានស្គាល់កន្លែងបានច្បាស់លាស់ និងមានអារម្មណ៍ថាកន្លែងនោះប្រៀបដូចជាផ្ទះរបស់អ្នកដែរ។
៤. សរសេរចំណុចសំខាន់ៗដាក់ក្នុងក្រដាសតូចមួយ
ធ្វើដូចនេះអាចធានាបានថាអ្នកនឹងមិនភ្លេចចំណុច សំខាន់ៗដែលអ្នកចង់បង្ហាញដល់អ្នកស្ដាប់ និងមិនចាំបាច់នឹកដែលអាចរំខានដល់ការធ្វើបទបង្ហាញរបស់អ្នក។
៥. ស្ដាប់តន្ត្រី ឬអានពាក្យស្លោកល្បីៗមុនពេលធ្វើបទបង្ហាញ
ហេតុអ្វីអ្នកចាំបាច់ត្រូវធ្វើដូច្នេះ? ព្រោះដើម្បីឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍ថាធូរស្បើយពីភាពតានតឹងទាំងឡាយ និងបង្កើនទំនុកចិត្តផងដែរ។
៦. កំណត់ថានរណាជាអ្នកចូលរួមស្ដាប់ក្នុងបទបង្ហាញនេះ
ការកំណត់អ្នកចូលរួមបានច្បាស់ អាចឲ្យអ្នកប្រើពាក្យពេចន៍ត្រឹមត្រូវ តាមឋានៈ និងកម្រិតការអប់រំដែលពួកគាត់មាន។
៧. ផឹកទឹកបន្តិចមុនពេលចាប់ផ្ដើម
ការផឹកទឹកអាចជួយសម្អាតជាតិស្អារក្នុងបំពង់ក ដូច្នេះអ្នកអាចបញ្ចេញសំឡេងលឺៗ និងច្បាស់ៗដល់ទស្សនិកជន។
៨. ត្រូវដើរទៅក្រោយទូវេទិកា[Podium]
ការធ្វើបទបង្ហាញលើកដំបូងពេលខ្លះ អ្នកនៅតែមានការភិតភ័យ ដូច្នេះដើម្បីជៀសវាងកុំឲ្យប្រិយមិត្តក្នុងបទបង្ហាញឃើញរូបរាងញ័រ របស់អ្នក អាចចូលទៅឈរក្រោយតុវេទិកាដើម្បីបិទបាំងការបាត់ទំនុកចិត្តនៅ ពេលដែលមានអារម្មណ៍ស្ទាក់ស្ទើរ។
៩. ប្រើខ្សែភ្នែកសម្លឹងអ្នកចូលរួម
ការប្រើក្រសែភ្នែកសម្លឹងអ្នកចូលរួមមានន័យថាអ្នក យកចិត្តទុកដាក់លើពួកគេ ប៉ុន្តែវាជាការពិបាកបើអ្នកភ័យខ្លាចច្រើន។ អញ្ចឹងធ្វើដូចម្ដេចទើបអាចសម្លឹងអ្នកចូលរួមបាន បើអ្នកខ្លាចម្ល៉ឹងៗ? វិធីងាយៗដែលអ្នកគួរធ្វើ គឺត្រូវជ្រើសរើសមនុស្សដែលមានទឹកមុខរួសរាយរាក់ទាក់ និងព្យាយាមសម្លឹងទៅអ្នកទាំងនោះរាល់ពេលដែលអ្នកចង់ប្រើក្រសែ ភ្នែកដើម្បីបញ្ជាក់ថាអ្នកចាប់អារម្មណ៍លើពួកគេ។ ម៉េចដែរប្រិយមិត្ត ភ័យទៀតអត់ពេលធ្វើបទបង្ហាញ?
រៀន ចាំបាច់កំណត់គោលដៅជីវិតដែរ?
បណ្ដាអ្នកសិក្សាមួយចំនួនរៀនដោយមានគោលដៅរបស់ខ្លួនច្បាស់ លាស់ ពោលគឺគេបានត្រៀមជាស្រេចថា នឹងធ្វើអ្វីមួយនៅពេលដែលគេរៀនចប់។ ផ្ទុយទៅវិញ ក៏មានបណ្ដាអ្នកសិក្សាមួយចំនួនទៀត រៀនគ្មានគោលដៅច្បាស់លាស់នោះទេ គឺគេចេះតែសិក្សាទៅៗ ពេលខ្លះគ្រាន់តែរៀនកំដរគេ ចេះតែទៅតាមគេ ទៅអោយផុតតែពីផ្ទះកុំអោយគេថានៅទំនេរឥតប្រយោជន៍ ឬក៏ទៅដើម្បីគេចវេះពីកិច្ចការផ្ទះជាដើម។ ចុះការរៀនបែបនេះនៅថ្ងៃអនាគត តើវាផ្ដល់ផលប៉ះពាល់អ្វីខ្លះដល់ការសិក្សា និងអនាគតរបស់ពួកគេ?
យុវសិស្ស ម៉ៃ សុគន្ធា និយាយថា គេចង់ក្លាយជាអ្នកសិល្បៈ។ បច្ចុប្បន្ននេះ យុវសិស្សរូបនេះ កំពុងរៀនជំនាញព្យាណូ។ “ចំពោះគោលដៅរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំចង់ធ្វើជាអ្នកសិល្បៈ សព្វថ្ងៃខ្ញុំកំពុងរៀនព្យាណូនៅឯផ្ទះ។ ក្រៅពីនេះខ្ញុំរៀនភាសាអង់គ្លេសបន្ថែមទៀតដើម្បីអោយគោលដៅរបស់ ខ្ញុំបានសម្រេច ទោះជាបច្ចុប្បន្នខ្ញុំឈប់រៀននៅសាលារដ្ឋក៍ដោយក៍ខ្ញុំនៅតែខំ ប្រឹងប្រែងតទៅទៀតដែរ”។ ហេតុផលដែល សុគន្ធា កំណត់គោលដៅជាមុនបែបនេះ ជាការអភិវឌ្ឍខ្លួនគេអោយឈានទៅមុខ។ “…ឈានជាដំណាក់ៗ ដូចជាកាំជណ្ដើរអីចឹង ហើយវាអាចជួយតម្រង់ទិសអោយយើងឆាប់ទៅដល់គោលដៅដែលយើងប្រាថ្នា ចង់បានទៀតផង។
ផ្ទុយពី ម៉ៃ សុគន្ធា ខាងលើដែលបានកំណត់គោលដៅច្បាស់ក្នុងពេលកំពុងសិក្សានាបច្ចុប្បន្ន យុវសិស្ស ឌៀប រ៉ាវី និយាយបែបទាក់ទើរៗថា គេពុំបានកំណត់ថា មានគោលដៅធ្វើអ្វីទេ។ រ៉ាវី បន្តថា “ខ្ញុំមិនដឹងដែរ ខ្ញុំមិនមានគោលដៅអ្វីទេ ខ្ញុំចេះតែរៀនៗទៅ មិនដឹងថាថ្ងៃក្រោយខ្ញុំបានធ្វើការងារអ្វីនោះទេបង! ចាំរៀនចប់ចាំគិតទៀត។ គេនិយាយទៀតថា ពេលនេះខ្ញុំក៍មិនដែលគិតថានឹងចង់ធ្វើអ្វីដែរ ព្រោះខ្ញុំជាកូនអ្នកក្រគ្មានលទ្ធភាពរៀនបានជ្រៅជ្រះដូចកូនគេ អ្នកមានទេ”។ ចំពោះលទ្ធផលការសិក្សាបច្ចុប្បន្ន គេប្រាប់ឲ្យដឹងថា ការសិក្សាសព្វថ្ងៃគឺធម្មតាៗបានត្រឹមមធ្យម ដូចជាមិនមានមុខវិជ្ជាណាមួយល្អជាងមុខវិជ្ជាណាមួយទេ។
មិនដូចគន្ធាទេ វេជ្ជរ៉ា រៀននៅវិទ្យាល័យមួយនៅភ្នំពេញថ្មី ប្រាប់ច្បាស់ៗថា គេច្បាស់ណាស់ថា គេចង់ធ្វើជា[មេធាវី]។ ការដែលយុវតីរូបនេះ បានកំណត់គោលដៅ ជាមុនយ៉ាងនេះ ដោយសារនាងធ្លាប់បានស្ដាប់វិទ្យុគេនិយាយអំពីការរៀនមានគោលដៅ នេះ នាំឲ្យទទួលជោគជ័យក្នុងជីវិត។ លើសពីនេះការសិក្សាក៏បានលទ្ធផលល្អដែរ។ “…ខ្ញុំនឹងរៀនមហាវិទ្យាល័យច្បាប់…ហើយដើម្បីរៀនច្បាប់បានល្អ ទាល់តែខ្ញុំពូកែខាងសីលធម៌ ពលរដ្ឋ ប្រវត្តិសាស្ត្រ សិក្សាសង្គម អក្សរសាស្ត្រខ្មែរជាដើម…”។ វេជ្ជរ៉ា អះអាងថា នាងប្រឹងមុខវិជ្ជាទាំងនេះ ទទួលបានលទ្ធផលល្អប្រសើរបច្ចុប្បន្ន។ ប៉ុន្តែ គេពុំបានបោះបង់មុខវិជ្ជាដ៏ទៃទៀតទេ។ “…គ្រាន់ថា មុខវិជ្ជាទាំងនេះ អាទិភាពជាងគេ!”។
ងាកមកមើលការលើកឡើងរបស់និស្សិតវិញជុំវិញបញ្ហាការសិក្សាគ្មាន គោលបំណងនេះ។ រំលឹកពីអតីតកាលនិស្សិត ម៉ា ជីវ៉ា អ្នកខេត្តកណ្ដាលដែលទើបតែបានប្រលងចូលសិក្សាច្បាប់នៅសកល វិទ្យាល័យព្រះសីហមុនីរាជា ក្នុងឆ្នាំនេះ និយាយថា គេពុំបានកំណត់គោលបំណងអ្វីនោះទេ កាលពីនៅរៀនវិទ្យាល័យ។ បន្ទាប់ពីជាប់បាក់ឌុបរួច គេពុំដឹងរៀនអ្វី និងធ្វើអ្វីនោះទេ? និស្សិតរូបនេះ ទុកចោលជាងពីរឆ្នាំមកហើយ។ គេសារភាពថា ការកំណត់គោលបំណងជីវិតគឺពិតជាមានសារៈសំខាន់ដើម្បីអភិវឌ្ឍខ្លួន។ “ឥឡូវនេះខ្ញុំមានគោលដៅជីវិតច្បាស់លាស់ហើយ…ហើយខ្ញុំសម្គាល់ខ្លួន ឯងថា ហាក់មានទឹកចិត្តជាងមុនឆ្ងាយណាស់”។
ក្រៅពីអ្នកសិក្សាគួរមានគោលដៅជីវិតនោះ អ្នករៀនក៏គួរមានសមត្ថភាពផងដែរ។ តាមទស្សនៈរបស់បណ្ឌិត ជា ចំរើន អ្នកតំណាងរាស្ត្រមណ្ឌលកណ្ដាល ឲ្យដឹងថា សមត្ថភាពនេះគឺកើតចេញពីការសិក្សារៀនសូត្រ។ ក្នុងន័យជាគន្លឹះដល់ការសិក្សារបស់អ្នករៀន បណ្ឌិត ជា ចំរើន លើកឡើងទៀតថា រៀនពីសាលា រៀនពីសង្គម រៀនពីការងារ។ ត្រូវមានការតាំងចិត្តច្បាស់លាស់ថា រៀនដើម្បីធ្វើអ្វីទៅថ្ងៃមុខ។ ម្យ៉ាងទៀតមិនថា តែអ្នករៀននោះទេ គឺត្រូវក្រឡេកមើលអ្នកដទៃទៀតដែលកំពុងរស់នៅជុំវិញខ្លួន ពិសេសសំឡឹងមើលអ្នករៀនដែលបានកំណត់គោលដៅជីវិត ហើយទទួលបានជោគជ័យ។ ធ្វើបែបនេះគឺដើម្បីសម្របខ្លួនតាមស្ថានភាពសង្គមជាក់ស្ដែង មានន័យថា មនុស្សត្រូវគោរពច្បាប់ធម្មជាតិ។ តាមរយៈការជួបសន្ទនាជាមួយបណ្ដាយុវវ័យមួយចំនួនយល់ថា ប្រការដែលគេរៀបចំគោលដៅច្បាស់លាស់បែបនេះ នឹងជំរុញការសិក្សារបស់គេអោយឆ្ពោះទៅរកភាពជោគជ័យ។ ជាពិសេស ជាកម្លាំងធ្វើឲ្យសម្រេចគោលដៅរបស់ពួកគេ៕
No comments:
Post a Comment